Interview: een loopbaan vol groei, betrokkenheid en betekenis
Na een betekenisvolle carrière bij GGZ WNB neemt Anton Eversdijk afscheid en gaat hij met pensioen. Zijn reis begon ooit bij Stichting Vrederust en leidde hem langs diverse teams en afdelingen, met als laatste halte Kind & Jeugd. In al die jaren groeide hij mee met de organisatie en zichzelf. Zijn verhaal laat zien hoe veelzijdig en waardevol een loopbaan in de ggz kan zijn. Lees mee en ontdek het zelf.
Na een betekenisvolle carrière bij GGZ WNB neemt Anton Eversdijk afscheid en gaat hij met pensioen. Zijn reis begon ooit bij Stichting Vrederust en leidde hem langs diverse teams en afdelingen, met als laatste halte Kind & Jeugd. In al die jaren groeide hij mee met de organisatie en zichzelf. Zijn verhaal laat zien hoe veelzijdig en waardevol een loopbaan in de ggz kan zijn. Lees mee en ontdek het zelf.
Van verboden terrein tot vertrouwde werkplek
De eerste kennismaking van Anton met Landgoed Vrederust was tijdens een scoutingkamp. In de avond gingen de jongens op avontuur en belanden ze op het terrein. “Het hing vol met bordjes ‘verboden toegang’. Best spannend, want Vrederust was in die tijd echt nog heel gesloten.”
Maar het zaadje werd pas geplant na de Havo door de moeder van een vriend: “Jij zou eens in de psychiatrie moeten gaan werken.” En zo geschiedde. Na een kennismaking met de Geneesheer Directeur en de Verpleegkundig Directrice begon Anton in 1979 aan zijn vooropleiding, wat in die tijd nog onbetaald was. Acht weken later kwam hij officieel in dienst en startte hij met een werk- en leertraject.
En dat werken en blijven leren is Anton zijn hele loopbaan blijven doen. Hij werkte de eerste 20 jaar op verschillende klinische afdelingen om vervolgens zijn laatste 26 jaar ambulant te werken. Daar startte hij met de doelgroep volwassenen voordat hij de overstap maakte naar Kind & Jeugd. “Daar ben ik GGZ WNB dankbaar voor. Ik heb veel kansen gekregen en eigenlijk nooit langer dan acht jaar dezelfde functie gehad.” Die afwisseling en de ruimte om te leren maakten het vak voor hem boeiend. Hoewel klassikaal leren niet zijn voorkeur heeft, “Leren op school past niet bij mij, ik ben echt iemand van de praktijk”, volgde hij meerdere Hbo-opleidingen. Zijn passie spreekt uit alles: “Ik heb het altijd heel leuk gevonden. Met plezier naar je werk gaan, dat is voor mij het belangrijkst. En plezier heb ik altijd gehad.”
Levenslessen
Een van Antons dierbaarste herinneringen is een vakantie met een groep cliënten en een collega-verpleegkundige. Die ervaring leerde hem iets belangrijks: dat mensen, zelfs met een psychiatrische diagnose, de ruimte kunnen vinden om even los te komen van die werkelijkheid. “Het maakte hen even een ander mens. Even weg uit de structuur, uit de labels. Dat doet zoveel.”
Terugkijkend op zijn loopbaan ziet Anton dat de zorg veranderd is. “Vroeger waren de lijntjes korter. Als ik iets wilde regelen voor een cliënt, was één telefoontje genoeg. Nu gaat er een hele papierwinkel aan vooraf en moeten er veel mensen iets van vinden. Dat kost uiteindelijk veel meer tijd en energie.” Toch is het vooral de mens achter het gedrag die hem altijd is blijven boeien. “Op de Schorre werkte ik met cliënten met psychoses. Daar leerde ik dat je gedrag niet zomaar kunt afleren, maar je kunt wel leren ermee om te gaan. Dat inzicht heb ik mijn hele loopbaan meegenomen.”
Met hart voor de zorg
In de laatste jaren van zijn loopbaan werkte Anton op de afdeling Kind & Jeugd. “Toen ik daar begon, voelde het meteen als een warm bad,” vertelt hij. Het werken met jonge mensen gaf hem een sterk gevoel van zingeving. “Hoe jonger iemand is, hoe makkelijker verandering mogelijk is. Als je op tijd kunt ingrijpen, kun je het verschil maken voor de rest van hun leven.”
Wat voor Anton altijd centraal heeft gestaan, is het contact met de cliënt. Echt contact. “Nog steeds, na zoveel jaar, is geen dag hetzelfde. Ook al hebben cliënten dezelfde diagnose, het uit zich bij iedereen anders. Iedere casus is uniek, zoals ieder mens uniek is.” De momenten waarop cliënten met zware problemen binnenkomen en na verloop van tijd weer zelf hun weg vinden, zijn voor hem de kroon op het werk. “Dat zijn de verhalen waar ik trots op ben.”
“Ik zou het zo weer doen”
Als je Anton vraagt of hij achteraf had willen kiezen voor een andere carrière, is het antwoord helder: “Nee, absoluut niet. Ik kan me niet voorstellen dat ik ergens anders zoveel voldoening uit zou halen.” Natuurlijk waren er ook mindere dagen. “Maar ik heb een enorm mooie loopbaan achter de rug.” Hoewel hij zijn verhaal graag deelt, blijft hij bescheiden: “Echte zorgmensen lopen niet zo te koop met wat ze doen.” Toch merkt hij dat het respect voor het vak gegroeid is, ook al lijkt het aantal zorgmedewerkers af te nemen.
Een vooroordeel over werken in de geestelijke gezondheidszorg zou kunnen zijn dat je werken in wisselende diensten je opbreekt. Maar dat ontkracht Anton. “Juist die vroege ochtenden of vrije middagen gaven me een gevoel van vrijheid.”
Op zijn tijd bij GGZ WNB kijkt hij dankbaar terug. “Ik heb me hier volop kunnen ontwikkelen. Werken in de psychiatrie leer je niet alleen over anderen, maar ook over jezelf. Wil je jezelf écht leren kennen? Dan moet je in de psychiatrie werken.” Het afgelopen jaar mocht hij zijn opvolger inwerken. In deze coachende rol kon hij opnieuw iets van zichzelf geven. “Ik vond het mooi dat GGZ WNB ook daarin meedacht. En het blijkt: coachen ligt me goed. Er staat een topopvolger klaar. Nu is het tijd om te genieten van mijn pensioen. Ik kijk met tevredenheid terug.”
Team Kind & Jeugd is een fijn team en heeft nog verschillende functies openstaan. Geïnspireerd door Antons verhaal? Bekijk de vacatures hier.
