Interview: Dierendag en Therapiehonden

Hoe ben je in deze rol terechtgekomen?
Ik ben oorspronkelijk opgeleid als dansdocent en heb een balletopleiding gedaan. Op een gegeven moment begon ik te zoeken naar iets extra's voor als ik ouder zou worden en niet meer kon dansen. Begin jaren ’90 werd je vaak richting de zorg gestuurd, dus ben ik SPH (Sociaal Pedagogische Hulpverlening) gaan doen. Uiteindelijk heb ik toch gesolliciteerd als dansdocent bij GGZ WNB. Ik werd aangenomen. Maar omdat er geen plek was om aan de slag te gaan als dansdocent ben ik op andere afdelingen gaan werken, zoals de kliniek (nu de HIC), bij ouderen en Dubbele Diagnose (DD).

Hoe is je interesse in het werken met dieren ontstaan?
Bij DD ben ik begonnen met het Paardenproject, waarbij we met cliënten naar een pensionstal gingen om paarden te verzorgen. Tijdens het verzorgen ontstonden hele andere gesprekken. Mensen komen eerst in contact met de dieren en daarna met elkaar. Dat project is helaas gestopt, maar ik wilde doorgaan met het werken met dieren. Zo ben ik mijn eigen hond Veertje, een bruine labrador, gaan meenemen. Twee jaar geleden heb ik haar helaas moeten laten inslapen, maar ze was perfect voor deze therapie.

Na Veertje kwam Nana op mijn pad. Ze leek in eerste instantie helemaal niet geschikt, omdat ze erg bang was en niemand haar wilde. Maar juist door haar eigen trauma is ze ontzettend gevoelig richting anderen. Vanochtend nog, toen een cliënt begon te huilen, ging Nana meteen naar hem toe om troost te bieden. Dat maakt haar zo speciaal.

Wat maakt het werken met dieren zo belangrijk?
We wandelen nu vijf ochtenden per week en er gaat altijd wel een flinke groep cliënten mee. Het mooie is dat mensen, zodra ze de hond zien vaak vanzelf dichterbij komen om haar te aaien. Dat breekt vaak het ijs en maakt het makkelijker om te praten of emoties te uiten. Emoties die normaal misschien vastzitten. Voor veel cliënten zijn gesprekken meestal gefocust op medicatie of problemen. Maar als je met de hond wandelt, praat je over iets simpels, zoals een gekke sprong die de hond maakt. Dat helpt mensen om even uit hun eigen zorgen te stappen en wat luchtigheid te ervaren. Het is zo belangrijk om mensen af en toe een glimlach te geven.

Kun je een voorbeeld geven van hoe de therapiehonden een verschil hebben gemaakt?Ik
herinner me een cliënt op de medium care die door ziekte niet meer uit bed kwam. Hij kon zijn eigen hond niet meer zien. Er werd gevraagd om met de hond naar zijn slaapkamer te komen. Eerst kwam zijn hand onder de dekens vandaan om de hond te aaien en na een paar sessies kwam hij zelfs mee wandelen. Uiteindelijk is de cliënt ontslagen en kon zelf weer met zijn eigen hond wandelen. Zulke momenten laten echt zien wat deze therapie kan doen.

Deelnemers over de therapie:
Cliënt 1: “Ik ben een periode depressief geweest. Toen was het gewoon elke donderdag naar buiten gaan met Nana; we zien wel hoe het gaat. Ik merk dat als ik met haar bezig ben, ik me goed voel. Als ik dat niet heb voel ik me soms wel weer vervelend. Het helpt me heel erg. Ik heb dan weer een doel; om op te staan en naar buiten te gaan.”

Cliënt 2: “Priscilla is iemand die heel graag mensen wil helpen. Ze wil mensen helpen door ze mee te laten wandelen. Ik ben op werk uitgevallen. Toen kreeg ik een uitnodiging om mee te gaan wandelen. Het is heel fijn om mee te gaan. Vorige week was ik hartstikke verdrietig, maar de hond komt meteen naar me toe om te troosten. Dat is zo lief.”

Chantal gaat al jaren mee. “Voorheen was Priscilla mijn therapeut” vertelt ze. Inmiddels werkt Chantal als ervaringsdeskundige bij GGZ WNB en gaat ook mee met de groep. “Je ziet dat het echt wat doet met mensen. Vroeger was er ook de ‘aaihondenclub’. Daarmee gingen we afdelingen langs. Bij de ene afdeling zaten we in de huiskamer en dan gingen de honden los om te aaien en spelletjes te spelen. Een andere vorm was samen wandelen. Dat is door corona gestopt helaas. We zijn nu weer bezig om die afdelingsbezoeken weer terug te brengen.”

“Ik vind het ook leuk om die andere mensen te zien. Het houdt mij en anderen op de been. Het geeft een doel en verbinding. Sommige mensen die eigenlijk niemand meer hebben, kunnen in zo’n groep mee. Je hoeft niks, je mag iets vertellen en je mag verdrietig zijn. Je hoeft niet te presteren. Niet alleen de therapie, maar ook Priscilla heeft iets waardoor je je veilig voelt. Het is menselijk en fijn.”

Door de therapie zijn er een aantal netwerken ontstaan; cliënten die regelmatig mee gaan, die ook met elkaar afspreken buitenom de therapie of als de therapie een dag niet doorgaat. Het wandelen is een enorm constante factor en dat is voor velen gewoon fijn. 

Is er een vooroordeel over activiteitentherapie dat je zou willen ontkrachten?
Soms denken mensen dat activiteitentherapie geen ‘echt’ werk is of vrijwillig. Ze zeggen weleens: ‘Ik ga weer werken,’ alsof wat wij doen geen werk is. Ik zou het alleen maar toejuichen als meer mensen hun hond meenemen en dit soort groepen gaan leiden. Voor sommige cliënten is deze vorm van therapie van onschatbare waarde. Het wandelen met de hond biedt structuur, vertrouwen en emotionele steun. Het helpt cliënten om uit hun isolement te komen en zorgt ervoor dat ze elkaar kunnen ondersteunen.

Ben jij geïnspireerd door dit verhaal en wil jij je steentje bijdragen?
Bekijk onze vacatures en wie weet verwelkomen we jou binnenkort als nieuwe collega!