MijnGGZWNB
“Ik kreeg de kans mezelf te ontwikkelen”
Wie kent cabaretgroep Abnormaal nog? Eind jaren 70 voerde een groep studenten onder die naam in een bomvolle Sprenge diverse shows uit. “Met grappige liedjes en serieus theater gaven wij onder de naam ‘Wakker Worden!’ onze mening over de psychiatrie in die tijd”, vertelt René Coppieters. “In de jaren 70 en 80 was er veel ruimte om van jezelf te laten horen. Dat is op Vrederust eigenlijk altijd zo geweest.”
René startte in 1977 met de inservice-opleiding tot verpleegkundige B. “Het was verplicht om tijdens je vooropleiding op Vrederust te wonen”, herinnert hij. “Ik was net 18 en woonde met een groep jongelui in personeelsflat Moermontstede. Het was een gebouw met leslokalen en woonruimte voor cliënten en medewerkers. Ik heb er een geweldige tijd gehad!” Het was voor René de start van een jarenlange carrière in de psychiatrie. Na zijn opleiding en diensttijd ging hij als verpleegkundige aan de slag op paviljoen 3, een mannenpaviljoen waar patiënten langdurig verbleven. “Er stonden toen nog twaalf paviljoenen aan de Hoofdlaan. In sommige ervan woonden wel zeventig bewoners. Privacy ontbrak compleet en door die massaliteit was persoonlijk contact bijna onmogelijk.”
Het optreden van Abnormaal was een reactie op wat de studenten zagen. “Als nieuwe generatie verplegers keken wij met een frisse blik naar de bestaande gang van zaken en durfden kritische noten te kraken. In de jaren 80 groeide de aandacht voor een meer humaan en therapeutisch woonmilieu. De eerste voorzichtige stappen naar ambulantisering van de zorg werden gezet. Hierdoor nam het aantal permanente cliënten af. De grote paviljoenen werden vervangen voor kleinere gebouwen.”
Verandering
Niet alleen de gebouwen werden afgebroken, ook de structuur van de organisatie werd aangepast. “Het werd te groot, te massaal en teveel intern. Om met de tijd mee te gaan moest er wel wat veranderen”, vertelt René. “Toch kijk ik qua werksfeer met plezier naar die tijd terug. De onderlinge verbondenheid met collega’s was groot. Dat heb ik al die jaren mogen ervaren toen ik als verpleegkundige en later ook als unithoofd in diverse teams werkte.
Op het werk binnen de Korsakov- en Huntington-afdeling in de Slikke kijk ik met de meeste voldoening terug. Het werk was lichamelijk en emotioneel heel zwaar, maar ook mooi door de sterke band die je met cliënten en familie opbouwde. Je had elkaar als collega’s ook echt nodig om alles wat daar gebeurde aan te kunnen.”
“Ik heb een grote ontwikkeling doorgemaakt. Dat positieve leer- en werkklimaat op Vrederust geeft enorm veel energie en werkplezier!”
Leerklimaat
De afgelopen decennia is Vrederust flink veranderd. Maar één ding veranderde niet: “Vrederust is altijd een lerende organisatie geweest. Toen ik hier op mijn 18e kwam werken werd ik gelijk in het diepe gegooid. Ik was een verlegen ventje, maar dat was na een jaar wel over”, lacht hij. “Tijdens mijn loopbaan heb ik altijd de kans gekregen om mezelf persoonlijk te ontwikkelen. Zo heb ik onder andere een HBO-inrichtingswerk- en managementopleiding gevolgd. Later kreeg ik ook de mogelijkheid om opleidingskunde te kunnen studeren. De laatste dertien jaar werk ik als docent en praktijkbegeleider binnen de RVE Residentieel. Als je bedenkt dat ik als onwetende verpleegkundige ben gestart is dat een grote ontwikkeling. Dat positieve leer- en werkklimaat geeft enorm veel energie en werkplezier!” René kan zich goed vinden in de plannen om van Vrederust een zorglandschap te maken. “Ondanks de hoge werkdruk en zware eisen die de maatschappij aan ons werk stelt, gebeurt er van alles. We gaan vooruit!”
Reünie
De studenten die in de jaren 70 een opleiding op Vrederust volgden zoeken elkaar elk jaar een keer op. “Natuurlijk maken we dan een rondje over het landgoed om herinneringen op te halen. Omdat we samen zoveel beleefden, hadden we ontzettend veel aan elkaar. Er zijn hier levenslange vriendschappen ontstaan.”